Refrein:
Ik dank den hemel op de bloëte kneen,
det ik ut laevesleech in Venlo meugde zeen.
Want, zek mich ens, wao vindste now zoewat,
jao, wies mich ens zôn minse en zôn stad,
wao eeder weegske bliëdschap bringk,
zoëdet ut door de straote klink
van: Gloria ! Victoria !
Veur dae kleine, veur zien Mam en ziene Pap,
van: Gloria ! Victoria !
Veur dae kleine, veur zien Mam en ziene Pap-pappa.

Wie ik woort gebaore, leep me zich de blaore,
um te kômme kiëke nao dae niejste Venlonaer.
Hiëre, knechte, maage, meuderkes en blaage,
sapperloët, waat zooge ze mich gaer.
Beschuut met sôkkerkäörkes op de voës,
zoë trok dae gansen optoch door ut hoês.

Waas mich det ein laeve, die van beej ôs naeve,
en van taegeneuver kwame auk nog allemaol.
Toen zag tante Mieke: 'Uig, waat einen dieke'.
Sapperloët, dao meus ik op de schaol.
De slegter zag: 'Ut is waal ein bietje miër'.
'Allè' zag pap, 'vurruit, veur deze kiër'.

En nog jaore later heb ik in de gater,
det ut ein gelök waas, det ik heej mien weegske vônd.
Och, waat kôs ik greuije, zônder zörreg bleuje,
sapperloët, det is heej gooje grônd.
En wao ut laeve mich auk bringe zal,
ik bliëf d'r van getuûge euveral.