Refrein:
Ik bin van ôs en dich van and're.
Maar as te wils dan kinne we dao wat aan verandere.
Laot dien hertje maar ens spraeke, en dan leet 't in de lien,
kin ste bès in ein paar waeke, al femilie van mich zien.
Ik bin van ôs en dich van and're.
Maar as te wils dan kinne we dao wat aan verandere.
Jao, as te wils dan is d'r bès waat aan te doon.
Dus: Zulle we, zulle we, zulle we dèt maar doon ?

As ik dich zeen dan dink ik dök: ' Wie kin ste
toch zoë verleef zien op ein kind van and're minse ? '
Maar det haet altièd zoë gegaon, det haet van aldshaer al bestaon ...

Zoë is 't einmaol in ein minselaeve,
det weej ôs aan ein kind van vraemde elders gaeve.
Want as det neemus had gedaon, dan hadde weej nôw neet bestaon.