Weej maedjes zien toch waal biezônder,
Waat dunk ôch, waorum det zoë is?
De jungskes die kinne neet zônder
Noow zegk neet det geej det neet wis:

Ik bin ein Venloos maedje
Van gans gewoënen doon.
Maar ik gaef ôch, op ein blaedje,
Ik staon stevig in mien schoon.
Nae ik zal mich noeits niks meine,
Det leet neet in mien lien,
Want ik blief ein Venloos maedje, 'k zoel gen ander wille zien,
Jao ik blief ein Venloos maedje en dao meug ik toch gruuëts op zien.

En gluif maar weej zien neet van gister,
Weej zien, wie me zaet, beej de hand.
Ôs oétstraoling, uig maar, die ister,
Det alles mak ôs zoë sjarmant:

Ein maedje van heej kinse kinne,
Det zuusse geliék aan zien snoét.
De kinster haos neet aan beginne,
Oét doézende haolse um d'r oét;