Refrein:
Iddere eik is unne eikel geweest,
dus gank met mit, mit de sjtraum,
doe wurs vast wel eine baum.
Iddere eik is unne eikel geweest,
en wae weite detse aan dae raod get hees.

De baas is unne beukert, dae makt zich veul te drôk.
Dae zeet: 'Doe duis te veul verkierd, det gebeurt te dôk'.
Dan zeg ich tegen hum: 'Al bon ich neet zo sjlum,
ich haal alle oeht de kast, en heij haoj ich mich aan vast'.

En wit ge nog det eendje, dat toch zoe lillik waas.
Dae veulde zich zoe treurig en huulde in het graas.
Zoe ging d'n tiehd veurbeij,dat biësje woor wir bleij,
want nôw ging hae veurtaan door ut laeve haen as zjwaan.

En vraog mer aan de prinse, die zegge dan: 'Och kiehk,
wie ich de prins mog waere, waas ich Keuning te riehk.
Gewoën wie det ich bin, det det toch zoe mer kin'.
Het zeet nôw toch wir ins, des dich auch wat waere kins!