Wi-j ich nog un menke woor van un jaor of zes (-tieën),
woeëj ich met un vriendje mej nao de voetbâl-les (hieën).
Mer wi-j ich os pap toen vroog vör wat voetbâlschoôn,
goof hae mich sandaale met, di-j ich aan mos doon.

Refrein:
En ich zag nein, ich wil gein sandaale, ich wil gein sandaale, vör mich.
Gaeftj di-j schoôn mer met di-j gaate, aan wolle-zök-fanaate.
Dus nein, ich wil gein sandaale, ich wil gein sandaale, vör mich.

Wi-j ich toen wat aojer woor. zek un jaor of acht (-entwintj-ig),
woeëj ich gaer ut kloeëster in, jao det leek mich pracht (-ig).
Mer wi-j ich dae pater vroog, of ich binne moch,
allein aszjae dieës schoôn aan dootj, vae hebbe d'r genog.

Inne weenkel vör nów schoôn, ja, dao ging ut mis.
Wi-j ich dao mien schoôn uutdeej, roôk ut neet zoeë fris.
Zieët dae vênt toen tieëge mich, nao un lângk verhaal,
ut beste tieëge zweitveutlocht, es unne sandaal.