Noch gein jaor waar ich getrouwd, en tot noe ging alles goud,
mer in de vastelaovestied waor ich mien goud versjtand gans kwiet.
Drie daag lank allein op stap, wie ich toes koum veil de klap.
Toen zag mien vruikeleif, loester noe ens estebleif.

Ich weit ut neit, ich weit ut neit,
of dat nog lang zo wiejer geit.
Ich weit ut neit, ich weit ut neit,
of dat nog lang zo geit.