Refrein:
Ich kèn neet heives....,
es ich mót gaon.
Blief ummer plekke,
blief ummer sjtaon.
Ich bön zoa bang det ich get mis
en det ’t zónger mich,
niks mieë is.
Ich kèn neet heives.....,
es ich mót gaon.
Kieër op kieër höb ich
mich daomit al verdaon.
Toch waer ich sjtrak,
weer droet gekaerd.
Mer woor ’t vas de meujte waerd.

Ich ging lèts nao d’n dokter haer,
hae vroog waat ich koom doon.
Ich zag: ich höb geine rögkegraot,
kent geer dao get aan doon?
Hae keek ein bietje lèstig,
en zjweide mit zien voes.

Jóng gank ónger mien auge oet,
en maak dich vlot nao hoes!!
Mer dokter, dao vrungk noe sjus de sjoon,
dao is ’t mich allemaol óm te doon!

Ich sjtóng èns in de sjlechterie,
mer sjtóng dao neet allein.
Höb mich achterögks bedach,
wie ich keek nao ein paar bein.
Sjlechter höb geer verkespeuët?
Ich lachde in mien voes.

Jóng gank ónger mien auge oet,
en maak dich vlot nao hoes!!
Mer sjlechter, dao vrungk noe sjus de sjoon,
dao is ’t mich allemaol óm te doon!