Ich kèn ein aerdig maedje, ei richtig Zittesj kèndj,
zo sjoon wie ei blaedje dat fladdert in de wèndj.
Mien hart dat sjteit in brandj,
veur dat aardig maedje oet oos Zittesj landj.
Mien hart dat sjteit in brandj,
veur dat aardig maedje oet oos Zittesj landj.

Gaon veer dan saame wanjele, de Kolleberg èns in,
weit ich neit wie te hanjele, dao vilt mich gaar niks in.
Mer ès de maon door de wolke loert,
gaef ich 'm ei muulke waat bekans 'n urke doert.
Mer ès de maon door de wolke loert,
gaef ich 'm ei muulke waat bekans 'n urke doert.

In dit couplet zal blieke waat veur ei kèndj dat is.
Gaot geer dan mer èns kieke nao dae sjat van Tant Lewis.
Mer doezend van die loupe oppe maot,
'szondigsaoves in de Lömmerigersjtraot.
Mer doezend van die loupe oppe maot,
'szondigsaoves in de Lömmerigersjtraot.