Ut carillon speult weer prachtig en ik luuster indechtig,
ouk al kin ik ut leedje gans oèt miene kop.
Ut is ein teiken det ik heej woeën en det is nog altièd schoeën,
en daorum staon ik al morges lachend op.

Refrein:
ln hertje Venlo, hert van de stad,
dich bis ein deil van mien laeve, wao ik van hald.
Dich bezits mien verlaeje, ik gaef dich mien toekoms.
Oh hertje Venlo, met dich waer ik ald, met dich waer ik ald.

En as ik 's aoves gaon luime, haop ik schoeën te meuge druime,
En det ik 's morges vruûg met dich opstaon maag.
En as dien klokke mich wakker slaon, en minse door dien straote gaon,
jao, dan weit ik ut is einen niejen daag.

Laot ze maar zegge in Amsterdam is ut te doon,
want wae ut heej neet bevelt, dae mót maar gaon.
Laot ze maar zegge, van dao en dao, dao is ut moeëj,
want hertje Venlo dich wets good, ik verlaot dich noeëts.