Had iech mer ei miljoen, wat kós iech daan lekker leve.
Iech zouw 't neet laote meh doen, um miech zelf get miejer te geve.
Iech had daan al daog mèt mie zuster gebeld,
die woent in Zimbabwe, dat kos m'ch e geld.
Wat woort 't daan allemaol sjoen, al waor 't mer ei miljoen.

't Werrek kós nao m'ch fluite, iech pakde metein mien oontslaag,
genoot lekker vaan mien duite en leefde van daag tot daag.
De wereld, dee lierde miech kinne, iech laog op e jach wied op zie.
Iech dach eve: noe bin iech binne, en zong hiel hel “vive la vie”.

Iech koch miech 'n hoes mèt zwumbad, 'nen oto zoe groet wie e peerd,
'nen tuinmaan all-in, ach, zoe geit dat, wat waor 'ch gefortuneerd.
M'n kleier, die puilde de kas oet, iech kós 't miech allemaol doen.
Mer veur iech 't wis, góng iech baankroet, op jach nao mien twiede miljoen!