Groete beer
In 'n kow, in 't parrek, zaot unne groete, broune beer.
En ederskier es iech daor langskäöm, leep dee beer daor op en neer.
Op unne kier, dach iech bijj m'n eige, zoe is dat toch niks gedoon.
En iech maakte die kow ope, en iech leet dee beer toen goon.
Refrein:
Och, groete beer, och, groete beer, diech löps hijj mer op en neer.
Och, groete beer, och, groete beer, daorvaan kreigste 't heen en weer.
Mer, get weijjer in 't parrek, zaot e koppel op 'n bank.
Die zaote dao, fein in 't duuster, en ze ginge hunne gaank.
Me opins, wie dao dee beer stoond, verschrokke zie zich, haaf kepot.
En begoste, toen te renne, zonder brook mie aon hun vot.
't Is weer rustig, in 't parrek, want die beere zien noe weg.
Niemand waw mie veur hun zörrege, dus die bieste hadde pech.
En es diech met, d'n hiel femilie naor die beere kieke wèls,
daan moste euver de peul goon, want ze zitte op 't belsj.