't Keizersträötje kreeg de naam, umdet in 1804 Keizer Napoleon d'r door ree,
um de massa volk te ontlaupe, maar veur ôs is ut gewoën de Floddergats'

Wanniér ik door det sträötje gaon, dan waer ik altiéd aangedaon
Dao dink efkes, weer ens truuk aan toen
Mien iërste vlam van zestien jaor, deepblauwe auge golde haor
Zeen ik dan veur mich in ein visioen

Dan vraog ik um, waorum nôw tòch woort ik veur dich maar lòch
Det bröske det ik veur dich koch, waas det neet deur genôg?
Wao des te bleefs? Jao wae wet wao ? Ik waas zoë van de wap
Kiék op die kinderköpkes dao, heste mich op 't hert getrap

Refrein:
Getske van gelök, sträötje van verdreet
Òs leefdespaedje det vergaet ik van mien leave neet
Wao ik van um heeld, minnig, minnig oor,
Onder det lantaernke aan die alde kloëstermoor
Same met zien twië in de maoneschien
Och kos ik toch nog einmaol, einmaol achtiën zien
Getske van gelök, sträötje van verdreet,
Dae schoënen tiëd vergaet ik neet.

Och achteraaf dick ik nog dôk dao aan det getske van gelök
Wao ik dich kösde veur d'n iërste kiër
Maar aevegood vergaet ik neet det somber sträötje van verdreet
Wies dich mich weite leets: “Ik kôm neet miër”,

Die plek wao'k mien gezich begroof in dien permanent
En die hiërlikke luch opsnoof, perfuum van dertig cent.
Maar auk die plaats van 't bitter ind, Ik wachde vergaefs op dich
Wae oëts toevallig ein traon dao vind, weit dan die is van mich.