Refrein:
Es Limburger gebaore,
höb ich mien hart verlaore,
aan dae sjoone vastelaovestied.
Dae wil ich veur gein goud nog kwiet !
Dae ich miej laeve neit vergaete kén,
omdat ich es Limburger gebaore bén !

Zoon twintig jaor geleeje sjprông ich jao hiej op de welt.
't Waar op vastelaovesdaag dat ich mich houw gemeldj.
De wiesvrouw brach mich nao de Pap, dae sjrôk zich hagelwit...
Twee breurkes en twee zösterkes, die brach ich mit mich mit !
Wat maakde veer behei, veer zônge allenei :

Jao, jeder jaor mit vastelaovend sjpréng veer oet de bandj.
De Pap, de Mam, de poete, jao veer gaon dan handj in handj.
En jederein versjteit zich dan, dat sjprik geweun vanzelf.
Al zeen veer ouch al oetgebreid, zo pès ei sjtök of twêlf.
Wat maake veer behei, veer zénge allenei :

Es Limburger gebaore, jao, dan bëste nooit allein,
want jeder jaor veulste weir: veer heure toch biejein !
Van Mookerhei pës aan Mestreech, veer hôbbe eine bandj.
Es ein femieje sjprêng veer rôndj in vastelaoveslandj !
En bëste ouch van hiej, zéng dan dees melodiej :