Refrein:
Es ich dien auge zeen bin ich verloare,
es ich dien möndje puën bin ich verkoch.
Leeve sjat, doe bis get sjoäns gewoore,
joa noa dich höb ich mien laevelang gezoch.
En zoä geit d'n hemel oape,
diene lach, dae maak mlch toch zoä blie.
Es ich 's oaves laat goan sjloape,
sjtoan dien auge en dien möndje mich nog bie.

Joarelang höb' veer os al neet mië gezeen,
v'r woare kinger in de greuj.
Mè noa d'n iërsjte blik kin ich neet om dich heen,
noe is de bloom in volle bleuj.
Ich höb die bloom gepluk, ze zègge 'wat ein sjtuk!'
Ich höb gewach en noe höb ich geluk.

Al daen tied woar ich es vriegezel allein,
ich wos neet wat verleef zin is.
Mè sjattebout, noe zin v'r mit z'n twië bie-ein,
noe weit ich wat ich höb gemis.
Och heij ich es 't kos, dat iëder al gewos,
Nou ja, de zuus; 't löp vanzellef los.