Es eimaol ich mien ouge sjloet, en niks mee höb te zègge,
dan draagt mich heivesj, draagt mich oet, om sjtil mich neir to lègge.
Woo 'ch miene leive nachtegaal in 't vruigjaor nog kan heure.
En 't roesje van de kannedaas zal miene sjlaop neit sjteure.

Kump dao dan èns eine minsj verbie, eine sjilder of eine sjoester,
dae maak mich in miene sjlòmmer blie, woo ich dao lik en loester.
Es dae mich mer te zègge wit: „Wie auch de wolke dreeve,
Oos Limburg sjteit nog in 't gelid en is zich zelf gebleeve.'