Begint 't ies te sjmilte, geit de sjneë weer van 't daak,
dan heuër ich in gedachte al heël zachjes dien gekwaak.
De zón, die kump al hoager en de bleumkes oet de grondj.
Dan loup ich langs 't water en dan kiek ich in 't róndj,
en zeen ich dien gezich, zègk ich: Jóng ich hawt van dich.

Refrein:
Es de kwekker weer geit kwake, jao dan weit ich al genóg.
Es de kwekker weer geit kwake, hingk `t veurjaor in de lóch.
Dan krieg ich las van mien hormone, de hormone van de lol,
want, dan is `t vastelaovend, en dat sjleit mich in de bol.

Ich weit de meiste dames, die vènje dich neet sjoan.
Ze zeen ein bietje bang van dich, dao is niks aan te doon.
Mer kump d'r ein prinsesje en ze deit dan eine winsj,
dan geuf-se dich è muulke en dan wurs-te ózze prins.
En zuut-se dien gezich, zaet-se: Jóng ich hawt van dich.

De zomer, herfs, de wèntjertied, dae kump d`r achteraan.
Doe hils 't langzaam veur gezeen, dao kèn ich van opaan.
Dan geis-te köpke ónger en doe paks dich effe rös.
Dan blief ich op dich wachte, tot 't vastelaovend is.
En zeen ich dien gezich, zègk ich Jóng ich hawt van dich.