Refrein:
Es de sjpegel kós kalle,
nou, dan houw ich een probleem.
Dan leet hae zich óntvalle,
wat 'r in de loup der jaore houw gezeen.
Es de sjpegel kós kalle,
luuj, dan góng 'r noe nóg efkes in kónklaaf.
Want mien vel dat is gekreuk, mien gezich liek in een deuk,
en de sjpegel dae wèt euveral vanaaf.
Van 't hömme mit dat laok, de gesjäörde óngerbrook,
meh gelökkig zjwieg de sjpegel wie 't graaf.

't Sjmörges es ich opsjtaon en veurdat ich in bad gaon,
kiek ich gauw 'ns effe in dat dink.
Dat is waal effe sjrikke; ich hoof toch neet te pikke,
wat dae gekke sjpegel van mich vingk.
Es ich 's aoves laat zouw weite
wat ich 'sjmörges vreug zouw zeen,
dan waor ich ièder pleite
of góng gaaroet nörges heen.

De sjpegel dae is hendig, meh is 't ouch versjtendig
dat hae van ze laeve alles zuut.
Dat dink dat wèt van wante, kint ós van alle kante.
Zoa haet 'r wietse zat veur in de buut.
Es de sjpegel wilt gaon sjampe,
zèt 't water extra heit.
Zoadat 'r van de dampe
in een mum van tied besjleit.