Refrein (2x):
As ens de Maas neet miër zoel struime,
as ens de majjum stil bleef staon,
dan zoêl ut neet miër zien wie vruuger,
dan waas ein stök van ôs gegaon.

Zoë wiêd mien herrinneringe reike, struimp heej ôs mooder Maas,
wie eine zilvre slinger door ein landschap van dörtpkes, bôngerds en van graas.
Meuderkes met kiendjes in de waage en knölkes met euren hertedeef,
komme dökker beej eur buurte, op de Maas is idderein verleef.

Waat is ut drök, dao in de have, vuul schepe legge aan,
want auk det huurt toch doën beej ôs Venlo, den handel steit hiel hoëg in ôs
vaan.
Ik wil neet aan de tieje dinke, wanniër det ens neet miër zal bestaon.
Stel dich ens veur, det det verbeej geit, zoël det oëits euver kinnen gaon ?