Refrein:
'n Kusmoel, 'nne lach, en 'n leedje, ein golde straol maoneschien.
'nne Wals, beej ein kers, 'n dineetje, waat kan d'r nog moeier zien.
Eeder jaor, eeder oor, fijn genete, laot det zien ôs laeveswies.
Dus plök eedren daag, zoë lang as 't maag, heej in ôs paradiës.

Weej hebbe ut same baeter as oëit, kôntent aevel is me haos noëit.
Maar biste tevreje dan is det vuul waerd, want dan heste d'n hemel op aerd.

Os laeve wuurt van te veure bestump, geneet dus van waat d'r auk kunp.
De kleine dinger vergit me zoë dök, en toch bringe die hiël vuul gelök.