Refrein:
En golde hert en Gr’vorstenaer,
dao luug me neet um, jao, dât zien we gaer.
Ôs moodertaal, met ziene feine klank,
vergit me neet, neet zien laeve lank.

Minse, wet geej nag, as geej beej Hendriks Baer dun berg waart Opgeschravelt,
en ge stônd beej Voestus Piet midde in de sperjusbedde?
Eín riej huüs stônd dur toen, en sperjus, waor
de riëke nag riëker en de erme neet vuül wiëzer vân woorde.
Mâr eín dink, dât hâjje ze allemaol:

Wet geej nag minse, wie geej in november ’44 ut dörp oët môs?
Uvver Rievers Baer zien scheurdeure ut spaor euver?
Allemaol nôr Zaerum of wiër nag.
Waeke, maonde later ware we wir allemaol beejein.
Wât ôs zoë dierbaar waas, hâjje weej in daen tiëd good vur auge gehalde:

Ok aan ôs isd dun tiëd neet vurbeej gegaon.
Dinger en minse verdwene, niej dinger en niej minse kwame dur beej.
In ôs dörpke aan de Maas haet de gemoedelikheid en bietje naogelaote,
We zien wât stadser gewaore.
Mâr toch, de alde en de nieje, we hebbe ut allemaol:

Grubbenvorst CD 9610