As emus mich zoël vraoge: “Zek wie groët is ‘t hiëlal?”
Dan wis ik met mien antwoord genne raod.
Want nemus kint d’n umvang, ‘t gewich of ‘t getal.
Ik weit allein daoveur besteit gen maot.
De zôn en de planete en de sterre en de maon.
Det al beejein is maar ein stipke in ‘t gans bestaon.
Zoë groët as ‘t verstand môt zien det det begriepe zal,
Det weit ik waal, zoë groët is ‘t hiëlal.

Zoël emus wille weite, wie lang deurt iëwigheid.
Dan goof ik toe, det is mich neet bekind.
D’r is gen ind en gen begin, wae wit dan van bescheid?
Ze zegge det die aan ‘t ind begint.
Maar eine filosoof bewaerde det det gaar neet kôs.
Dae meinde det ze veur ‘t begin van ‘t begin begôs.
Zoë lang d’n tiëd nog deure zal veurdet ik det weit.