Refrein:
Aon de geng, aon de geng, aon de geng,
noe wapper toch 'ns effekes mèt d'n heng.
Dat zeet tant Fien altied tege häöre Zjeng.
En es zie saoves zónder höäm op stap wèlt goon,
daan bleif de gaanse aofwas in de keuke stoon.
Aon de geng, aon de geng, aon de geng,
kom wapper nog ins effe mèt d'n heng.

Tant Fien die is al hiel lang geemancipeerd.
't Is noe al zoe erreg dat zie zich s'morregens sjeerd.
Deen erreme Sjeng, dee zit daor toch mer met.
Heer deit d'n aofwas, zuig de kamer, maak 't bed.

En es 't daan s'aovends bey Fien weer ins jeukt,
daan liet ze Sjeng allein, ouch al vind heer dat neet leuk.
Tant Fien, die geit met h'r vriendin fein op stap,
en es ze trök keump, is 't werrek opgeknap.