es de nieëvel uuever 't landsjap doeër de zon is opgelos
dan kómme dao die vorme, ich kóm dao neet van los
dan liek 't juus è sjpruuekske, dao zit get heiligs in dees aert
óm hiê te maoge woeëne, dju, dat is mich alles waert
hiê höb ich lieëre laeve, hiê vóng ich mie gelök
allein al die gedachte, die bringk mich van mien sjtök
mien eige taal te kalle en limburger te zin
daat is neet achtehaold, nae, dat is ummer é begin

eine van limburg, dat zal ich altiêd bliêve
eine van hiê, dat zal ich ummer zien
neet ómdat ich mich neet wil verangere
mer gewuuen ómdat ich neet angesj kin
want mien hart, dat geit oêt nao dit landsjap
de gebroêke en zieêker ouch de taal
mit die hartelikheid, die ich neet kin misse
taege limburg zègk ich hieël gruuetsj: jao waal

gier huuert mich dèkker zinge va wie sjoeën oos limburg is
en óndanks dat väöl verangert, höb ich mich neet vergis
ich huuer oos limburg kuume, ónger asfalt en beton
kóm haol ze d'ónger oêt, mien god, dao ónger sjient de zon

mien groeëtouwesj en ouwesj zint vruchte van dit land
mien vröjke is hie gebaore en benieëvelt miê versjtand
v'r kreege hie oos kinger, ze verriekde zoeë ós laeve
óm die hiê te zieën blujje zouw ich alles wille gaeve