Aeve wil ich in gedachte vleige nao ei landj, gans wied.
Want zoovööl van oos bekénde zeen veer noe veur ummer kwiet !
Zouwe zie zich einzaam vuile, gans allein mit zörg en leid,
wied eweg van waat hun leif is, woo hun hert nog wérm veur sjleit !

Refrein:
Sjteis te in de vraemde, wied van 't Limburgs landj,
wil dan nog éns dénke aan dat deirbaar óngerpandj !
Kiek dan éns aeve nao baove, went 't heimwee in dich zink,
kump eine vogel gevlaoge, dae dich eine groet oet Limburg brink !

Koos ich toch wie eine vogel vleige euver zee en landj,
en de kompleménte brénge, urges aan de euverkantj !
Gaer sjprouk ich ze dan van Limburg, want dat geit hun baovenal;
van hun thoes en van hun mooder, die hun nooit vergaete zal !