Refrein:
Ein unske van dit, ein unske van det.
Ich kân neet mieër stoppe, det ésj um noow net.
Ein hepke van dit, ein plekske van det.
't Es allemaol zoeë lekker, noow zit icht t'r mét.

Ich waas slânker as ein steigerplânk,
ein bitje dunner, mer neet zoeë lânke.
Wi-j unne aap zoeë vlot, jao daag en nacht.
Mer det ich nog gruj-dje, haaj ich neet verwachtj.

Mer noow ich heej vuuer de speegel staon,
zeen ich det ich völ te wiêt bin gegaon.
Ut pésj mich noow van gein kânte mieër.
Noow wil ich gaon liene, mer ich weit neet wannieër.

Vastelaovundj, det zeen de zjuuste daag.
Huidkieës en hieëring, oppe neugtere maag.
De boks zitj te strang, de klak és te klein,
mer ieërst nog Asgoonsdig, jao, det és toch zoeë fein.