Wannier 'ne jông op einen bal ein aardig maedje kinne liert.
En 't bruudje lach ens taege um, dan is dae knöl toch zoë verierd.
Ein ougenblik daonao zuut m'eur, al same drei-je op de vloer;
En nog is neet d'n dans gedaon, dan fluustert hae al in zien oer:

Refrein:
Ein täötje friet, ein täötje friet, det goon ik haole dich sebiet;
Al wuurte ônderwaeg ouk kald, de wets wievuul ik van dich hald.
Ik haol héj op d'n hook sebiet, veur allebei ein täötje friet;
Veurdet de niejen dans begint, bin 'k truuk, mien kind !

'nen Alde stuup geit met zien vrouw nog nao d'n Aldewieverbal;
Zien vrouw die springk zich dalik meug, maar hae vindt det spektakel knal.
Dan zaet zéj ônder 't danse door: ' Ik bin zoë flouw, gaon van de zök ! '
Hae steit direk veur eur gereid, en klop eur vrint'lik op d'n rök: