Mit vuul maedjes bin ik thoés gekômme, det ging altiéd gans normaal.
Wao ik ouk mei kwaam, 't kôs niks bômme, maar de letste kiër toch waal.
Ze zoge mich neet staon, waat heb ik toch gedaon?
Ik bin te wiéd gegaon:

Refrein:
Wae is mienen hertendeef? Och d'n oedel, astebleef.
Ein maedje oét Tegele!
Det is gans nao miene zin, maar 't kwaam d'r thoés neet in.
Ein maedje oét Tegele!
En nao mien geklaag, jao, van heej wies Den Haag.
Dach ik: 't baat gen fluit.
Maar door die nieje grens is dae sjat van mich inens,
ein maedje oét Venlo-Zuid!

Maedjes wao ik vruuger mei verkiërde kwaame euveral vandaan.
Det ging good wies miene pap miech liërde: Kôm neet mit ein Tegels aan.
Maar zienen brave zoon, dae kôs d'r niks aan doon.
't Loog aan zien hormoon:

En mien jôngste broor, dae vreejt in Velde, maar ouk det veel neet zoë good.
Wie ik um toen mien verhaol vertelde, kreeg daen breur weer nieje mood.
Hae haet mich gruëts verklaord: vanaaf de Noordepaort,
spraek ik van Venlo-Noord: