Waat groët liek, haet ein klein begin, laot zien zoë wie 't is.
Veur mich telt waat ik riëk bin, nae, beslis neet waat ik mis.
Det prieske oët die grabbeltôn, det benkske in de zôn,
dae knipaug van zôn Jantje Betôn.

Refrein:
't Leave dreijt dôk um det kleine gelôk.
Wat gaeve, wat neme, efkes stil bliëve staon.
Van binne begint, wat minse verbindt,
guüf wermte aan idder bestaon.

Em ieske op 't vuuske, uig dan troshaup in de fik.
't Stuute op dein huuske of 't kuntje van de mik.
't Soëze van ein lintewei, kepélke in de mei,
't Gild schuut veur de keuning op de hei.

Dien waegschaol zaet ein unske dr'aaf, 't lërste wâôrdje, mam.
De kermes, eine sôkkerstaaf, nog net gen Abraham.
Beej mam thoës met de ganse zwiek, applaus van dien publiek.
Det kleinkind waat hiel spraekend op dich liek.