Enne jông oët 't Weste woel vrèje in Venlo,
't vrèje zoot um in 't blood.
Wie hae zag taege 't maedje: 'Hou van mij toch 'n beetje',
toen zag um det maedje ens good:

Refrein:
Ein ech Venloos maedje, det helt 't meis van 'ne Venlose jông.
As te vruegs: 'Schat, zek, hilste van mich?',
zaet 't direk mit zien leefste gezich:
' Ein ech Venloos maedje, det geit neet wiëd van hoës.
Want allein in Venlo, dao veult det zich thoës!'

Enne jông oët 't Noorde, dae brandde van leefde,
veur 't maedje van 't Venlose land.
Toen hae schreef 'n breefke, nao zien hertedeefke,
toen brach zéj um aan 't verstand:

As dan enne jông kwaam, oët eige gewes,
veulde hae zich toch zoë klein.
Wie hae vroog te trouwe, 't zal dich neet berouwe,
toen zông 't hiël blie dit refrein: