Ein bôks met litse, jao, daovan witse,
die zak dich noeits wies op de kneen.
Maar mien charmante, mien elegante,
die zal ik ôg ens laote zeen.

Refrein:
Ik heb ein bôks met zônder piépe, en die zit mich toch zoe fein.
En zônder ôrges maar te kniépe, hilt mich die bôks mien bein beejein.
En van dae'n baom is net 't moëie, dae hilt mien bein góód in de hand.
As die de kônt taege de krip gaon goëije, dan gaon ze idder ennen and're kant.
As die de kônt taege de krip gaon goëije, dan gaon ze idder ennen and're kant.

Um te beginne, môt ik bekinne,
zô'n halve bôks, die steit waal hip.
En van ein lange, die ik had hange,
heb ik de piépe aafgeknip.

't Kan mich niks gaeve, dae van heej naeve,
koch zich zô'n bôks wie die van mich.
Waat meus ik lache, maar ja, waat dache,
wie ik um zoog, 't waas gen gezich.