Ach, ich kèn ein aerdig maedje,
ei richtig Limburgs kèndj,
zo sjoon wie ei blaedje
dat fladdert in de wèndj.
Mien hart dat sjteit in brandj,
veur dat aardig maedje oet òs Limburgs landj. (bis)

Veur dich mie Limburgs maedje
Zèng ich dit vrolek leid
Doe bès ei rozeblaedje
En sjoner is ter neit
Doe bès toch wie ei Sjterke
Dat sjteit dao aan de lòch.
Ich mòt ummer nao dich kieke
en dan weit ich weier genòg.

Das toe bès zo'n aardig maedje...
Dat richtig Limburgs kèndj...
Dat naeske die lupkestoch zo sjoon
Figuurke wie e vaeske,
Maot twintig in de sjoon;
Die uigskes, die eurkes,
E bellefleurke, bellefleurke

Jao, zo is dat aardig maedje
ei richtig Limburgs kèndj,
zo sjoon wie ei blaedje
dat fladdert in de wèndj.
Mien hart dat sjteit in brandj,
veur dat aardig maedje oet òs Limburgs landj. (bis)

Gaon ich mit dich wanjele, de Kolleberg èns in,
Dan weit ich neit wie te hanjele,
dao vilt mich gaar niks in.
Mer ès de maon door de wolke loert,
gaef ich 'm ei muulke waat bekans 'n urke doert.
Mer ès de maon door de wolke loert,
gaef ich 'm ei muulke waat bekans 'n urke doert.

Want doe bès dat aerdig maedje,
ei richtig Limburgs kèndj,
zo sjoon wie ei blaedje
dat fladdert in de wèndj.
Mien hart dat sjteit in brandj,
veur dat aardig maedje oet òs Limburgs landj. (bis)