As de aovendzon langzaam sterf, in einen baog van d'n hemel aaf rolt,
zeuk ik bescherming in dien erm, in dezen alles meug ieuwige nach.

We druimde os doezend druime en ginge in alles hand in hand.
We zwaore os ieuwig vrindschap, maar ieuwig, det weit ik noow, det deurt noejts
lang.

Dich zeis mich vaarwel, 'k heb os schepe verbrand,
'k heb os geld al verdeild, met 't mes in de hand.
Ik zet koers op ein laeve, zonder 'n plaats veur dich.
Dich kos mich neet gaeve, leefde, det wil ik, en det zeuk ik mich.

Ein gebraoke hert is euveral geliek, dus dobber ik rond in ein zieje van pien.
Oejts leg ik weer aan in de have 'gelök', en 'k weit dan det mien erm te good
veur dich zien.

Ik bin dich vergaete, wae had oejt gedach,
det ik kos laeve, zonder daen alles meug ieuwige nach.