Ei huuske in de gröbbe

Tekst: 
Feb & Fried
Muziek: 
Fried
Plaats: 
Schinnen

Kumste van ein kirmis door de Gröbbe afgestap,
bis te nog neuchter of höbs te ei stök in de hak.
Löbs te tegen eine graaf, me da zets te dich neer.
Kieks te ins roondj, dan zings te mit plezeer.

Refrein:
De schöenste plätskes likke in de Gröbbe,
tössche 't Besöef en de Deependaal.
Dö zou ich ei huuske wille höbbe,
desnoöds van ströu, dat wor mich gans egaal.
Ich bin eine Gröbuul, do geit niks vanaaf,
döroom zeing ich ,,de Gröbbe allaaf'.

Hòb ste ei meëtje en doe vrieds ins geir,
zeuks te ein plätske bie zoonig weir ?
Gank no de Gröbbe, die lik zöe allein,
dan druimste van ein huuske in de Gröbbe allein.

Höbs te soms herrie en vings te dat erg ?
Koom nao de Gröbbe en lik dich op de Palmeberg.
Loester no de veugel die fluite mitein.
Vanoet 't Weverlaansbuuschke 't schounste refrein.