Ich mot uch vertelle waat ich heb gezeên.
Es echt neet te geluîve, nein, echt neet te mîn.
Mos twieë kieëre kieke, met de bril op mien naas.
Pas wi-j ut vörbeej leep, zoog ich waat ut waas.

Refrein:
Dao kwoom mich e vêrreke vörbeej oppe straot,
leep mej in de optocht, zoeë schoeën inne maot.
De mînse, di-j kieëke van waat es det noow ?
Es det e vêrreke of es 't un kow ?
Es det noow e vêrreke of zeen ich 'n kow ?

't Woeëndje op Zwertbrook, leep weg beej'ne boor,
dacht laot mich neet vânge en leep stieëvig door.
Deh, kiektj wi-j ut waggeltj en huuërtj waat ut lachtj.
Weem haai-j in de optocht noow zoeë wat verwachtj ?

De jury di-j dachte: waat doon vae dao met ?
Wi-j gaeve vae pûnte vör in de gezet.
De vastelaovundj kreeg waal ekstra glâns,
en det schoeën vêrreke haaj auch nog flînk sjâns.