Refrein:
Ik bin zoë einzaam, ik veul mich zoë verlaote,
ik heb ouk nemus um ens same mei te praote.
'k Bin toch zoë dreuvig, zoë mismeuiïg, zoë ôngerös,
want ik waer zoë gaer en ik had zoë gaer gekös.
'k Bin toch zoë dreuvig, zoë mismeuiïg, zoë ôngerös,
want ik waer zoë gaer en ik had zoë gaer gekös.

Naeven ein paedje langs de Maas, zoot ens ein maedje in ut graas.
Zoë moëi, zoë moëi, zoë moëi det maedje waas.
Maar och, ut had toch zo'n verdreet want eine leefste had ut neet.
Zoë moëi, zoë moëi, zoë moëi klonk toch zien leed.

Dao in 't zunke langs die Maas vônd ik det bleumke in 't graas.
Zoë moëi, zoë moëi, zoë moëi det bleumke was.
Ik veulde toen ein groët verdreet, bleumkes gaon plökke meugde ik neet.
Zoë moëi, zoë moëi, zoë moëi klônk dao mien leed.

Och jao me wet waal wie det geit, as me de leefdestaal versteit.
Zoë moëi, zoë moëi, zoë moëi, die einzaamheid.
Gen van ôs bei had nog verdreet, wie of det kwaam det weit ik neet.
Zoë moëi, zoë moëi, zoë moëi waas ens ôs leed.