Refrein:
Daen alde geis, dae zweef weer door de straote.
Daen alde geis, dae haet ôs waat geliërd.
Um alle leid en ozel los te laote,
zoëlang as Venlo vastelaovend viert.

In Venlo hoës eine gooje geis, al hiël vuul iëuwe lank.
Hae bliëf ôs trouw, auk al dinkste smeis, hae haet ôs aafgedank.
Maar idder jaor toch um dezen tiëd, dan isse weer present.
Dan zien weej dreej daag de zörreg weer kwiët en zinge weej kôntent :

Al zien weej auk waal ens euversteur, um waat beroerdigheid.
Dae gooje geis, och dae hilt ôs veur, kôm lach toch um dien leid.
Waat hebste toch aan zô'n kwaoje buuj, wat waas det is veurbeej.
Nôw speegel dich ens aan al die luuj, en zing maar net wie zeej :