Ich weit 'nen auwe, sjtille zandjwaeg, dae is mit bérg en sjtruuk omzuimp.
In vruiger jaore haet mien mooder, dae waeg waal doezent maol genuimp.
Dan kreeg'ver 'szondigs op oos jèske, 'n extra kraegske, haagelwit,
get boterhamme in 't kalbèske, dan mochte veer mit mooder mit:

Refrein:
En dan gaon ver langs dae zandjwaeg 't waar ein heerlikheid,
dae berg op nao daen Toomel, woo dat auwt kapèlke sjteit.

Ich weit 'nen auwe sjtille zandjwaeg, dao raapd'ich krombrood in de koel.
Ver sjpeelde ruiver in de sjtruukskes en sjoelde veur 'n hommelsjoel.
'ch Leip mit mien oukouksflesj te klòtse, wôs woo de lèste biemeis zout.
Hauw genne baom mee van 't rôtsje, sjnee witse oet 't kreupelhout.

Refrein:
En ver gônge langs dae zandjwaeg 't waar ein heerlikheid,
en sjpeelden op daen Toomel, woo dat auwt kapèlke sjteit.

Doe gouwen auwe sjtille zandjwaeg, ich volg dien sjpaore toch zoo gaer.
Dien buim die zènge mich ei leidje, dat kump van vruiger jaore haer.
Loewt in augustus dan 't klökske, ruuk ich de wierouk in de wèndj,
kump in mien hart ei sjtil gelökske, vuil ich mich weier ei Zittesj kèndj.

Refrein:
En door de eewe löp dae zandjwaeg van vruigde en van leid,
hoog dae berg op nao daen Toomel, woo dat auwt kapèlke sjteit.