Refrein:
As de struukskes op de hei ens kôste spraeke,
det deurde waeke iër det alles waas gezag.
Want die hebbe dök de leefde heure praeke,
beej ut geluuster nao det gefluuster daag en nach.
En ut mäönke, half verborge achter ein wölkske,
det leefde mei, met allebei, de bôks en ut schölkske.
As de struukskes op de hei ens kôste spraeke,
det deurde waeke iër det alles waas gezag.

Ze staon dao al zoë iëwig lang, die struukskes op de hei.
Ze zegge niks, maar gluif mich grös, die makde hiël wat mei.
Ze weite wat van vreeje, jao die weite wie det geit.
Ze hebbe allerhand gehuurd, van leefde en van leid.

Al zootste in 'ne mierenhaup, of kwaelde dich ein bij.
Al speulde de piotte smeis, soldaötje op de hei.
Ut deej dich niks, ut leed dich kalt, de zoots d'r lekker werm.
Ein struukske heej,ein struukske dao, ein maedje in dien erm.

Zoë bleef det door de jaore haer, dao met die vreejerie.
Ut zien nog dezelfde struukskes, maar de paartjes woorte niej.
En waat d'r auk ut zelfde bleef, det is dae maoneschien,
Dae aster wat te vreeje velt, d'r altiëd beej wilt ziën.