De leewerik
Ich lik in 't graas. Laot neemes mich noe sjteure.
De wèndj zelf veil in sjlaop hie, woo ich lik.
En loester nao de leeuwerik dae omhoog-geit.
Kaum hiltj mien oog hööm bie, dat nao hööm kik.
Dat neemes mich òntrentj kump, auch gein veldjmoes,
die kraakend knaagt, gein hoomel en gein bie.
Allein met 'n peepel die me neit heurt fladdre,
op zachte vleugelkes van zie.
De bieë, ievertig wie neemes angesj,
höbbe gei respek veur al waat boete zink.
De hoomel is 'ne broene postiljòng, - mae
Ich woort noots wies droet, waat veur nuuts dae brink.
Laot alles sjwiege wie de blourne sjwiege,
die òm mich haer in 't graas sjtaon, woo ich lik.
Es 'ch loester nao de leeuwerik dae dao wirvelt,
weit 'ch zeeker dat hae mit de bloume sprik.
Laot neemes sjteure woo hae zink. Ich loester.
Hae wit de waeg waal: dae verfaelt hae niet.
Woo achter 't zilvre pöörtje van den heemel,
auch 's Leveneer nao hööm to loestre sjteit.