Refrein:
As de laeste zonnestraole aover ut piëlland zien gegaon.
En de veugel mit ieën pötje òp ‘nen tak te slaope staon.
Gaolden brem en paarse haej, die bläöje ien ur pracht en praal.
En örges ien ’t duuster zingt de klaen náchtegaal.
Dan daenk ik duk án vroeger toen ik nog zó’n klötje was.
En mit ’n liëf hazinneke te vreeje laag ien ’t hoëge gras.
As de laeste zonnestraole ovver ut piëlland zien gegaon.
Dan wiët ik dat mien hart vur altied vur de pieël zal bliëve slaon.

Op de grens van ’t limburgs land daor het mien wiëg gestaon.
En pap en mam die zien daor steeds gebleve.
Ien gedachte zie’k ze nog te voet ter kaerke gaon.
Mam droëg d’n toër en pap de kraag geste-ve.
Mar mit eur ginge al die alde dinge.
Meej blieve nog allieën herinneringen.