De kunstenaer
Ik woel maar det ik kunstenaer, jao det ik zenger waas.
Aan dich allein dach ik beej elk côncert.
In moëje melodieje en de schoënste aria’s.
Zông ik dan oet ‘t deepste van mien hert.
As dan de ovatie kwaam, dan klapde ik veur dich.
En al die groëte blomeboese kreegs dich dan van mich.
Maar wiste, ik heb muzikaal ‘t noëit zoë wied geschôp.
Daorum dreij ik dich dit leed op de pick-up.
Ik woel maar det ik kunstenaer, jao det ik schilder waas.
Ik makde dan van dich en hiël groët dook.
In hiële tiëre tinte in ein wolk van tule gaas.
Ein meisterwerk wao hiël mien hert oet sprook.
Dan zoot ik op dien blônde haor de moëiste blomekrans.
En baove dich de zomerzôn in ziene gôlde glans.
Maar jaomer is de schilderkuns neet weggelag veur mich.
Daorum knip ik maar ein feuteke van dich.
Ik woel maar det ik kunstenaer, jao det ik dichter waas.
Ik zoot de schoënste ode op pepeer.
In moëje wäörd zoë kleurriek wie de blome in ein vaas.
Dao loog ik al mien leefde dan in neer.
En iddere regel zag dich dan, wie leef des dich mich bis.
En eder vers det sprook d’rvan wie ziër det ik dich mis.
Maar jaomer is die groëte gaaf neet weggelag veur mich.
Sonnette schrieve velt mich neet zoë lich....
Nae, ik schep gen poëzië.
Want ik zoel neet weite wie.
Daorum zeg ik maar gewoën: “Ik hald van dich”.