Refrein:
Want dae nog Zittesj bloud haet in zien aore,
dae Zittesj dènk en veur zie sjtèdje sjteit,
vergit op ei fees alle leid en zörge,
vastelaovend, dae hie noots vergeit.

Es langzaamaan gaon valle, de blaedjes van de buim,
de kènjer louver kaere, verdwient 't lèste gruin.
Dan geit de wèntjer kòmme, mit raege, sjnee en ies.
Mer mit die naatigheit sjpreit 't wèntjerkleid,
toch ouch zien gezèlligheid.