D’r is veur idderein ein plaetske vreej.
D’r wuurt met leefde wie met leid geklônke.
En biste wààt dan auk de huurster beej.
Auk al biste waal ens deep gezônke.
Dan bleujt die bloom weer en dan wins ik mich.
Det die maag bleuje gans allein veur dich.
 
Refrein: Det is daen tièd dae is ôs alles waerd.
Dae fijnen tièd det brökske gold op aerd.
Fijn geneete van waat nog veur ôs leet.
Dae neet lache kint, kint auk ‘t kriète neet.
As weej maar leef zien en neet gemein.
As weej maar braaf zien is ‘t same fijn.
 
D’r is veur idderein waat weggelag.
As weej maar water beej de wièn doon schinke.
En örges ister wae, dae op dich wach.
De zuus de vrindschap in zien auge blinke.
Dan zingk die maerel en dan wins ik mich.
Det die maag zinge gans allein veur dich.