Es iech diech zeen, moot iech dinke,
aon watste miech höbs belaof.
Diech zags, diech bleefs hiel die leve bij miech,
en dat nump miech niemand noets aof,
Diech zags, diech bleefs hiel die leve bij miech,
en dat nump miech niemand noets aof,

Veer zien al hiel lang, hiel, hiel lang bijein,
hawwe nog hiel väöl, jao, hiel väöl vaanein.
Niks kin us sjeije, al klink dat soms get raar,
want veer blieve altied e gelökkeg paar.

Noe zien veer aon ‘t vare, in d'n houweleksboot,
en dao zien get gevare, dat weite veer good.
Meh aon geve en numme, geer wèt wie dat moot,
is hiel väöl gelege, en kump alles weer good.

Es bij us de klökskes klinke,
es veer same us eint drinke,
viere veer weer zeker same e groet fees.
Euzen trouwdaag is daan weer gewees.

Es iech oets nog ins zow trowwe, zow ‘t zeker zien mèt diech.
Weer opnui e nèske bowwe, want iech haw allein vaan diech.
Iech zow diech neet kinne misse, ‘t kump tots diech miech höbs verweend.
En diech zals d'ch neet vergisse este zègks: iech bin die keend.

Daorum zal iech bij diech blieve, want iech höb diech dat belaof.
Iech blijf altied vaan diech hawwe, iech gaon noets mie vaan diech aof.