Midde op de brok, met bloome in de hand,
ik heb heej dök gestaon, ik heb heej dök gelaupe.
Wachtend op't maedje van d'n euverkant,
wao ik gaer mej zuuj gaon, wao ik gaer mej zuuj laupe.
En ein veur ein, telde ik de sterre en daonao de stein,
en ik vond 't zoe gemein, bloome en sterre en ik staon heej gans allein.

Ik wis, ik waas de waore, maar het wis 't neet,
en steeds as ik um zoog, kreeg ik weer de razel.
Ik wis, ik waas de waore, maar ik zei 't neet,
want as 't mich iets vroog, kwaam ik met gewazel.
Maar vannach kwaam ik um taege, haet 't mich gezag,
waat of det 't van mich dach.
Ut kwaam dichterbeej en 't zei in mien oer hiel zach:

Refrein:
Ik hald van dich, ooh, 't hild van mich, 't hild van mich.
Ik hald van dich, ooh, 't hild van mich, 't hild van mich.

Wao 't is gebleve, och ik weit 't neet.
't Zal toch neet zoe zien det 't mich is gaon laupe ?
Mien leefde is gebleve en det duit verdreet,
maar wie 't auk zal zien, ik blief toch bloome kaupe.
Ik dink nog dök aan daen aovend same op de brök,
wie ik barste van geluk, det eemus kos halde van dezen held op zök.