Dit is veur òs de bliedste daag, es veer zègge kònne: veer gaon!
Veer gaon op waeg mit de mörgeszòn, en kòmme eesj trök mit de maon.
Veer gaon, veer gaon, al weite veer niet, woo de waeg, dae sjòbbejak, òs brink.
Veer weite allein dat de welt, woo veer kòmme, zink.

Adjuskes, heiment, doe sjwigs nog en sjleeps, noe veer gaon in neevel en damp.
De zòn geit op aan den heuvelzoum, en sjient wie ein gouë lamp.
De leeuwerik stjeit in den heemel blaauw, woo hae bliedsjap en laeve brink;
En de ganse welt, woo veer zjwerve en sjlentjere, zink.