Refrein:
Berg op berg aaf, 't is mich om 't aëve.
Berg op berg aaf, 't maak mich gaar niks oet.
Zoalang ich mer in Pöth kin blieve laeve,
totdat veur mich 't letste klökske loewt.
Ich wil mit neemes angesj toesje, es ich hie de buim heuër roesje.
Eine vogel flöt zien leefdes leedje, ich hauwt van Pöth.
Berg op berg aaf, 't is mich om 't aëve.
Berg op berg aaf, 't maak mich gaar niks oet.

Wie ich woar geboare keek ich om mich heen,
toen zoog ich in de verte Schinne en Geleen.
Toen wis ich 't waal zeker: Hie ben ich goot terech,
want Pöth woar mien bestumming, hie goan ich noots mie weg.

Kom ich van mien werk aaf, oet Geleen teruk,
begin ich al te zinge, te zinge van geluk.
Dan heur ich in de verte de kirk tore sloan,
dan dink ich bie mien eige: Wie sjoan is mien bestoan