Iech waor in de stad,
daor zaog iech 'n aw vlam vaan miech,
vaan jaore gelijje.
Iech waor toen nog gaar neet bijj diech.
Ze drejde ziech um,
en ze knipougde mèt unne lach.
Meh de wèts leve sjat,
op diech höb iech zoe lang gewach.

Aw leefstes kinne neet tippe aon diech.
't Leve mèt diech is zoe sjoen wie in 'n gediech.
Mominte vaan vuur en verlange, die giefs diech aon miech.
Aw leefstes kinne neet tippe aon diech.

Zoe hiel af en touw, dan dink iech d'r wel ins aon trök,
aon al die jaore, zoe driftig op zeuk nao gelök.
Iech zeen ze weer kaome, aw leefstes, iech zeen ze weer goon.
Meh 't vuur in mien hart, veur diech dat bleif iewig bestoon.