Aelser lènjd, es ich door dien sjtraote gaon,
bie de kirk of op de Sjarberg sjtaon,
kiek ich neer op dien brök, op Maas en Knaal,
veul ich mich, de keuning te riek.

Denk ich trök wie ich hie, es kleine jong,
mit mien sjlei, baove aan de Rolberg sjtong.
Wie 't vaer os moos brenge nao de Maas,
mèr dae tied dae is noe veurbie.

Dat is wat veer deile, die herinnering,
en Aelse dat oos leef is, sjus wie 'n grwat gezin.

Refrein:
Dae Aelser Geis, verbonj os al die jaore,
dae Aelser Geis, dae laef onger os.
Höbs doe aan Aelse, auch dien hart verlaore,
is 't dae Aelser Geis, woo-ste veur sjteis.

Eederein, dae wat hie zwa bie os is,
dae is grwètsj, dat hae van Aelse is,
veult zich thoes in dit dörp, dit Sajelriek.
Eederein, dae is hie geliek.

In oos Aelse mit ziene Dikke Stein,
wo de luuj zich kenne ongerein,
wo tradisies besjtaon, van vreuger tied.
Neemes wilt dat alles toch kwiet.

Dat is wat veer deile, die herinnering,
en Aelse dat oos leef is, sjus wie 'n grwat gezin.