Adelheid
Örges in ein sträötje, zoog ik Adelheid,
wie det dao te prônke leep, in zien prachtig kleid.
Waat ik neet verwachde, det gebeurde toch,
wie ut nao mich lachde, ‘k-waas geliëk verkoch:
Refrein:
Adelheid, och Adelheid, ‘k zeen dich toch zoë gaer.
Maar de wets waal wie det geit, ‘t kump altiéd heej op neer:
As mich mienen bril besleit, waatte dökker duit,
dan, mien leefste Adelheid, dan mien leefste Adelheid,
dan zeen ik nog gen fluit, dan zeen ik nog gen fluit.
Vastelaoveszôndaag, zoog ik um weer truuk,
maar wie enne netten hiër, heel ik mich keduuk.
Adelheid, det zoog det, veel mich in de erm,
en inens toen vroog det: “Haes dich ‘t zoë werm”?
‘s Maondaags waas ‘t nörges, mich verging de mood.
Wie ik toen op hoèsaan ging, ‘t zoot mich gaar neet good.
Dinsdaag stônd ut veur mich, wet ge waat ut zag:
“Gister waas ik jäörig, ‘k had dich waal verwach”